Sunday, May 19, 2013

 
امروز از خودم خجالت کشیدم، خیلی...

دختر بغل دستی دختر کوچکش را که حدودا یک سال و نیمه به نظر می رسد روی تاب هل می دهد و از من می پرسد: پسرت همیشه انقدر ساکته؟
پسرم را هل می دهم و می گویم ای، ولی امروز به طرز مشکوکی ساکت تر است.
- چند سالشه؟...
- چهار سال و نیم

توی دلم فکر می کنم طبق معمول حتما دارد خیال می کند که چقدر کوچولوست.

رایج است مادرها جایی که بچه هایشان بازی می کنند با هم گپی بزنند. کوچکتر که بود، خصوصا دورانی که لب به غذا نمی زد هر وقت صحبت سن سال بچه ها میشد، دچار استرس می شدم. "آخی، چقدر کوچولوست! خوب غذا میخوره؟ خب ببین چی دوست داره!"

آخ ! مادر که باشی انگار دلت را از سر راه آورده باشی. دائم پرت میشود می خورد به در و دیوار...

[دو سال پیش یک بار توی زمین بازی پسرم کنار یک دختر بچه ی دوساله ی درشت روس ایستاده بود و حدودا تا کمرش می رسید. حدس می زدم پسر من باید هفت هشت ماهی از دخترک بزرگ تر باشد. حرف شد که دخترک به زودی دوساله می شود. پسر شما چطور؟ حوصله نداشتم بحث به جاهای حساس بکشد .گفتم او هم همینطور. گفت چه ماهی متولد شده؟
ای داد بیداد ، سریع حدودا شش هفت ماه عقب رفتم.
- آوریل
- چه سالی ؟ ٢٠٠٨ یا ٢٠٠٩؟
ای داد ! دقیقا نمی دانم چه جوابی دادم. تنها سعی می کردم به هر شکلی که شده خودم را از آن مهلکه نجات دهم.]


دوباره پسرم را روی تاب هل می دهم و می پرسم : دختر شما چند وقتشه؟
- چهار سال

یخ می کنم.

- رشد نکرده. قلبش مشکل داره. دو بار عمل کرده. چشم هایش هم همینطور. سیستم گوارشش هم همینطور. هنوز هم حرف نمیزنه. پسر شما حرف میزنه؟

No comments:

Post a Comment